Wat ik leerde van het runnen van fantasyboeken.org

Op Halloween 2010 lanceerde ik Fantasyboeken.org. Blogs werden steeds meer een ding. Maar een contentplatform was iets waar veel mensen nog nooit van gehoord hadden. Maar ik had een duidelijke visie: Fantasyboeken.org zou de koploper worden op het gebied van het recenseren van fantasy boeken van Nederlandse bodem. En dat werd het.

Voor ik Fantasyboeken.org lanceerde liep ik al ruim een jaar met het idee. Ik recenseerde in die tijd boeken voor Crimezone, BOEKmagazine en nog wat andere kleinere sites. Ik las me een slag in de rondte en vloog rustig door 12 boeken per week (ja echt).

Toen ik tijdens mijn stage bij BOEKmagazine opperde dat we iets moesten schrijven over de Nederlandse fantasy auteurs werd dat bruut van tafel geveegd. Dat was voor kinderen en was geen echte literatuur. In die tijd begon Thomas Olde Heuvelt net bekend te worden met Leerling, Tovenaar, Vader en Zoon, was het genre nog niet zo mainstream en waren de fantasy festivals nog niet zo groot als ze nu zijn.

Dus in 2010 schraapte ik al mijn moed bij elkaar en lanceerde zonder al te veel voorbereiding (uitgeverijen moesten er in eerste instantie niets van weten) Fantasyboeken.org. Het enthousiasme van fantasy lezend Nederland was zo overweldigend dat ik al snel alleen het aantal boeken en interviews niet meer aan kon. De bezoekersaantallen schoten omhoog en het aantal recensenten wat voor mij werkte ook. Voor ik het wist runde ik een redactie.

Als ik daar nu op terugkijk ben ik nog steeds verschrikkelijk trots op alles wat het me gebracht heeft. Het heeft mij toen op de kaart gezet als recensent, als expert, heeft me bijna een baan als redacteur bij Luitingh-Sijthoff gescoord, en een ontzettend groot netwerk. Maar er zijn ook een aantal dingen die ik er van geleerd heb:

1. Geen verdienmodel

Al die tijd is Fantasyboeken.org ‘liefdewerk oud papier’ gebleven. Ondanks dat we op het hoogtepunt met drie man hoofdredactie waren, en 6000 unieke bezoekers per maand hadden, konden we het niet voor elkaar krijgen om er een verdienmodel aan te hangen. Doodzonde, want dat is uiteindelijk de doodslag gebleken voor de site in 2015. We konden het niet meer de tijd, liefde en aandacht geven die het verdiende.

Als ik nu weer zoiets zou doen (en dat doe ik met Impact Less) zou ik van te voren goed nadenken over het verdienmodel en wat de reden is om de site te beginnen.

2. Een redactie runnen

Ik heb hier voor het eerst geleerd om een redactie te runnen. En daar heb ik veel fouten in gemaakt. Ik heb mensen aangenomen die niet in het team paste, ik heb mensen te laat ontslagen en dingen te veel op zijn beloop gelaten.

Maar ik heb ook niet snel genoeg gedelegeerd en te lang gedacht dat ik alles wel helemaal alleen kon doen – niet dus. Pas toen ik met mijn partner in crime Rianne Werring ging samenwerken konden we de enorme achterstand aanpakken.

In het vervolg zou ik sneller mensen aantrekken om te helpen en weet ik inmiddels dat ik niet alles alleen kan en hoef te doen.

3. Marketing, wat is dat?

Als journalist had ik geen bal verstand van marketing. Ik deed maar wat. Slingerde wat stukjes het web op, knalde er een Tweet en een Facebookpost achteraan en vertrouwde erop dat mensen wel kwamen. Ik had geen e-maillijst, en geen manier om echt een band met mijn fans aan te gaan.

Nu zou ik dat echt heel anders doen. Meer connecties aangaan met mensen, een e-maillijst opzetten en niet meer iets het web op slingeren en verwachten dat mensen het wel vinden.

4. Ik liet mezelf niet zien

De site draaide niet om mij, het draaide om de boeken, de verhalen en de auteurs. Daarom is de site altijd vrij anoniem gebleven. Ik had goede connecties met de uitgeverijen en de auteurs, maar de lezers hadden geen idee wie er achter zat. Ik had geen personal brand en was compleet niet zichtbaar.

Ik denk dat dat uiteindelijk ook heeft bijgedragen aan het ondergaan van de site. Doordat veel mensen mij niet kende, niet wisten wie ik was, was misschien de goodwill ook niet zo goed als ik hoopte. Nu zou ik zelf ook veel zichtbaarder zijn en ook achter de schermen delen waar ik mee bezig ben.

5. Ik kan dit

Maar ik heb vooral aan mezelf bewezen dat ik dit kan. Ik had een visie en ik ben er gewoon voor gegaan; alles opzij zetten en knallen.

Ik heb zo verschrikkelijk veel mooie mensen mogen interviewen, sommigen die nu nog steeds de highlights van mijn carrière als interviewer zijn.

Een van de meest memorabele momenten is die keer dat ik Christopher Paoloni (die van Eragon) interviewde compleet stoned van de medicatie met een dubbele bijholte ontsteking.

Of die ene keer dat Marcel van Driel mijn recensie zijn moment van 2014 noemde.

Stuk voor stuk mooie momenten en ervaringen die ik koester uit die tijd.

Ik ben daarvoor echt extreem dankbaar dat ik aan mezelf heb bewezen dat ik dit kan. En alles wat ik geleerd heb, en meer, ga ik nu toepassen op Impact Less. Moet die zo groot worden als Fantasyboeken.org ooit was? Misschien, misschien niet. Ik heb in ieder geval een duidelijk waarom, een verdienmodel, en ik kan niet wachten tot het groot genoeg wordt om extra mensen aan te trekken om te helpen.