Recensie | Een steekje los – Iris ter Haar

Ik volg Iris al heel lang via haar blog ikbenirisniet.nl. Toen ze aankondigde dat haar boek uitkwam, was dat eigenlijk een no brainer voor me: die moest ik lezen.

In haar boek ‘Een steekje los‘ vertelt Iris over haar paniekstoornis en hoe haar leven en wereldje hierdoor steeds kleiner werd. Maar het gaat ook over het lange wachten voor ze eindelijk geholpen kon worden en hoe ze daar zo goed mogelijk mee om probeerde te gaan.

Het mooie is dat het een heel herkenbaar verhaal is, ook voor mensen die geen paniekstoornis hebben (gehad). Zelf heb ik met burn-out en depressies gekampt en daarvoor heb ik veel dezelfde therapiëen gevolgd als Iris. Om het een feest van herkenning te noemen is de verkeerde woordkeus, maar ik herkende wel heel veel in het verhaal van Iris. Ze praat open en eerlijk over het ontstaan van haar paniekaanvallen, er zit een lekkere dosis humor in, en ze laat zien hoeveel werk en moeite alles kostte.

Een van de dingen die ik heel prettig vond, was dat het geen ‘eind goed al goed’-verhaal is. Vaak zijn dit soort boeken geschreven door iemand die al jaren verder is en waar het ondertussen ontzettend goed mee gaat. Hierdoor lijkt de lat voor de mensen die er nog middenin zitten, extra hoog gelegd te worden. ’Met die persoon gaat het nu zo goed, dat moet ik ook kunnen’.

Iris vertelt hoe het gaat na haar therapie, hoe het soms nog steeds worstelen is en hoe het elke dag een beetje beter gaat. En juist dát geeft de hoopvolle wetenschap dat het misschien niet allemaal ineens weer beter zal zijn,  maar dat dat óók ok is. Dat beter worden van iets wat jaren gekost heeft om te ontwikkelen, ook een heel proces is om weer los te laten.

Ik kan Een steekje los dan ook echt heel erg aanraden voor mensen die zelf mentale klachten hebben, of iemand kennen die last heeft van paniekaanvallen. Het is echt de manier om beter te leren waar iemand tegenaan loopt en hoe je kan helpen.